Listopad  bez Multisporta - nawet nie wiecie, jak nad tym ubolewam. To mój faworyt wśród benefitów pracowniczych, bez którego nie umiem żyć. Gdy zmieniałam pracę, bardzo istotną sprawą było dla mnie złożenie deklaracji, opłacenie i upewnienie się, czy od grudnia moja karta będzie aktywna, ale to od grudnia... Co zatem w szarym i zimnym listopadzie? Dzień krótki, wstaję rano - ciemno, wracam z pracy - ciemno i zaczęło się bezczynne przesiadywanie wieczorami w domu i nowe sezony seriali z jesiennej ramówki. By tym razem  nie dać się jesiennej chandrze, kupiłam karnet do CityFit. Pierwsza wizyta i byłam pod wrażeniem - fajnie, nowocześnie, są zajęcia ze spinningu, ale to nie czas na recenzję...

Czym się kierowałam, nabywając członkostwo? To był impuls -myślałam, że jak zapłacę, to będę chodzić, a że to po drodze z pracy, siłą rozpędu, wpadnę chociaż na 40 min. pobiegać na bieżni- to miała być taka dodatkowa motywacja. Tego, że jeżdżę do pracy metrem, a rano są tłumy ludzi i moja irytacja sięga zenitu, nie przemyślałam. Przecież to wyprawa z całym ekwipunkiem... "Szczęśliwą" posiadaczką karnetu na odcisk kciuka zostałam 6.11 i byłam tam może z pięć razy. Korpo - dla której siłownia do niedawna była prawie jak dom... Dom, w którym codziennie gościła motywacja, energia i radość z treningu, a w międzyczasie satysfakcja z przyrządzania zdrowych posiłków.

Trzeba nazywać rzeczy po imieniu

Tworząc różnego rodzaju wymówki, nie miałam świadomości, że najzwyczajniej w świecie, dopadło mnie jesienne przesilenie. Coraz mniej motywacji i treningów, coraz więcej: "ostatnie ciastko na poprawę nastroju i od jutra trzymam się zdrowego jedzenia". Nie ma się co oszukiwać: jedno ciastko, potem kolejne i  powoli zaczynasz wplatać między posiłki śmieciowe podjadanki, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Dodatkowo dochodzi obniżenie nastroju i niespokojny sen.

O co tak naprawdę chodzi z tą jesienną depresją? Czemu w tym wypadku nie uczę się na błędach i co roku nadchodzi ten kryzysowy moment, kiedy trzeba sobie powiedzieć: "kobieto, weź, ogarni-ij siee". Nie ma chyba lepszego określenia, a jeżeli sama się nie pozbierasz, to choćbyś miała dostać motywującego kopa w dupę od samej Chodakowskiej albo Lewandowskiej - nie pomoże.

Tym samym motywacje na portalach społecznościowych przestały na mnie działać, a nawet zaczęły irytować: "skąd ci ludzie biorą tyle siły i energii?". (Heloooł! Właśnie stąd, że regularnie trenują, a Ty, szukając nowych wymówek, zaprzepaszczasz swoją ciężką pracę). Czas sięgnąć do źródła problemu i nie szukać wytłumaczenia w zawirowaniach zawodowych, jakie miały miejsce.

Na początku listopada w kiosku, w którym wracając z pracy, gram w  lotto (wierząc, że tym razem trafię przynajmniej trójkę), kupiłam Women's Health. Kartkuję- reklamy, przepisy, zestawy ćwiczeń i w środku znalazłam coś dla mnie: "Co się dzieje, gdy dopada Cię jesienna melancholia".  Cały ten stan to depresja sezonowa (ang. SAD - seasonal affective disorder), na którą cztery razy częściej zapadają kobiety niż mężczyźni. Przeczytałam objawy na głos mojej współlokatorce, śmiejąc się, że to "coś "nas dotyczy.

Niby nic, a tak to się zaczyna

  

Szyszynka uwalnia więcej melatoniny (hormon snu), dlatego jestem bardziej senna, ale to dopiero początek... Melatonina z kolei wpływa na zmniejszenie poziomu dwóch hormonów: seratoniny i norepinefryny, co w konsekwencji, powoduje spadek nastroju i energii życiowej, a tym samym  spadek motywacji  i aktywności sportowej.

Jeżeli faszerujesz się słodyczami, a za miesiąc z trudem mieścisz się w ulubione dżinsy, to wiedz, że coś się dzieje...

I najgorsze z najgorszych - zaburzenia w poziomie dopaminy wpływające na zwiększony apetyt, w szczególności na węglowodany (czyt. cukier)! Ciastka, ciasteczka, drożdżówki, czekoladki, cukierki, ptasie mleczka...Wszystko co zawiera cukier, staje się jeszcze bardziej kuszące i choć na chwilę poprawia nastrój, a przecież wakacje się skończyły, więc śmiało sięgasz po kolejne ciastko i nie umiesz tego zahamować?  Ze słodyczami walczę jak z nałogiem i w listopadzie na słodkim ringu to ja przejęłam kontrolę. By skutecznie znokautować cukier warto sięgnąć po tabletki na zmniejszenie apetytu na słodycze (moim zdaniem są skuteczne, a może to efekt placebo po chwytach marketingowych?). Zdrowe zamienniki? Tak, można, ale też należy zachować umiar i zdrowy rozsądek w ilości.

Dodatkowo nadmiar dopaminy pobudza skłonności do hazardu- hm.. kiedy wpadłam na pomysł grania regularnie w lotto? Przypadek- nie sądzę...

Inni mają gorzej?

Podziwiam pracujące mamy, które przed pracą muszą wyprawić gromadkę dzieci do szkoły, a po powrocie z biura przygotować obiad, kolację, odrobić lekcje, itp. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia - może to kiedyś zrozumiem. Na tę chwilę podziwiam.

Cieszę się, że nie mieszkam w Helsinkach- prawdopodobnie najbardziej depresyjnej stolicy w Europie, gdzie jako jedną z głównych przyczyn zachorowalności podaje się warunki pogodowe. Dzień jest wyjątkowo krótki, zima długa i mroźna, lato chłodne i ciągle mało słońca (ponoć najwięcej rent w Finlandii przyznawanych jest z tytułu depresji). Zachorowalność na depresje w Norwegii może też wynikać z dobrobytu- zatracenie wartości, autorytetów oraz braku potrzeby życia z rodziną i bliskimi, takie przyczyny to nie na polskie realia.

Czas na nokaut - nie czekaj do wiosny, działaj!

Nie jedz słodyczy w pracy! To chyba największa pokusa, jaka tylko może być. Jak walczyć z urodzinowym ciastem i czekoladowymi Mikołajami przed świętami? Silna wola i nic więcej. Polecam  przyłączyć się do wydarzenia na Facebooku "grudzień bez słodyczy", lada chwila będzie ich coraz więcej.

Przy każdej okazji "łap" słońce- w przerwie w pracy wyjdź za mury szklanego biurowca choćby na 10 minut, Twój organizm zacznie produkować witaminę D, dodatkowo jej niedobór możesz uzupełnić suplementacją lub wprowadzeniem do swojej diety ryb: tuńczyk, łosoś, dorsz, makrela. Zmniejszysz prawdopodobieństwo zainfekowania organizmu, a tym samym grypy lub przeziębienia.

Przestań oglądać "Singielkę", przynajmniej do wiosny. Ten krótki i zabawny serial może i poprawi Ci humor po powrocie z pracy, ale czy naprawdę miło jest patrzeć na główną bohaterkę, która chodzi w workowatych ciuchach, z dziwną kitką na głowie, ani razu przez tyle odcinków nie była nawet na fitnessie, a przed snem do poduszki objada się ciastkami? Intryguje Cię, czy ona znajdzie faceta? Oczywiście, że tak, a za 20 kolejnych odcinków pewnie z brzydkiego kaczątka przeobrazi się w łabędzia. Warto zatem te 23 minuty poświęcić na jakąś dobrą książkę (na przykład o motywacji?).

Nie unikaj kontaktów z ludźmi, którzy Cię wspierają.  Zamiast dusić w sobie smutki i problemy, podziel się nimi. Może brzmi jak z taniego poradnika, ale pomimo mojej samodzielności, liczę się ze zdaniem bliskich mi osób, bo wiem, że chcą dla mnie jak najlepiej.

Zacznij się ruszać. Każdy dzień jest dobry na walkę z sezonowym zaburzeniem depresyjnym i moim zdaniem, niepotrzebny tu żaden lekarz ani fototerapia, o której możesz poczytać w internecie. Od jutra nie postaram się, nie zamierzam, WYKORZYSTAM karnet na maxa, a pierwszego grudnia wracam na moją ulubioną siłownię, ulubione zajęcia, do grona ludzi, których znam i którzy motywują mnie do działania.

Rekrutacja z punktu widzenia kandydata to istny Runmageddon. Zanim dobiegniesz do mety, czeka cię kilka etapów, assesmenty,  dziwne pytania i zadania, które z pewnością Cię zaskoczą. Ten wyścig zmotywowanych, pełnych zapału do pracy, chcących się rozwijać, doświadczonych, idealnych kandydatów na dane stanowisko można określić mianem igrzysk śmierci. Tysiące rekrutów, a na koniec zostaje tylko ten jeden, najsilniejszy i najsprytniejszy, który wykosi konkurencję.

To nie lada wyzwanie, już od samego początku... A więc od czego zacząć, by wziąć udział w rozgrywce? Schemat działania wydaje się mało skomplikowany. Loguję się na portale z ofertami pracy, wybieram spośród setek/tysięcy ogłoszeń te, które mnie interesują. Myślę "hm... odpowiadam profilem", a następnie klikam w „aplikuj”. Z punktu widzenia kandydata jest jeszcze jedna wk***ca przeszkoda. Te nieszczęsne pytania na kolejnym ekranie. Zastanów się, zanim podasz, ile chcesz zarabiać, bo m.in. na tej podstawie pracodawca będzie robił research wśród aplikacji, które spłynęły. Teraz nie pozostaje nic innego, jak czekać, aż telefon się rozdzwoni i... tu pojawiają się schody. 

Dostać zaproszenie na rozmowę rekrutacyjną, to poniekąd jak wygrać w lotka- trzeba trochę szczęścia.

Bo nie chodzi tylko o doświadczenie i skillsy, którymi się chwalisz w CV. Coś na ten temat wiem, bo sama miałam przyjemność bycia po drugiej stronie barykady (wcielając się w rolę rekrutera). Z tych setek, a nawet tysięcy CV, które spływają po zamieszczeniu takiego ogłoszenia, trudno wybrać, nie ma szans zapoznać się z każdą aplikacją. Stąd w wielu firmach selekcję wstępną przeprowadza się właśnie na podstawie pytań dodatkowych, które tak bardzo irytują, bo musisz poświęcić więcej niż 5 minut na wysłanie CV. Wstępna selekcja odbywa się właśnie po wspomnianych wcześniej pytaniach... Bo ile tego można przejrzeć dziennie?  Może się okazać, że nawet jeżeli masz bardzo dobrze skonstruowane CV i przyłożyłaś/eś się do napisania listu motywacyjnego - pójdzie w niebyt. Dlatego warto budować sobie bazę kontaktów Golden Line i LinkedIn;), a jednocześnie liczyć na trochę szczęścia w klikaniu  "aplikuj". Programy są na tyle inteligentne, że po tygodniu wysyłania CV nawet dostaniesz podsumowanie, ile z wysłanych aplikacji zostało otwartych.

Gdy już CV wpadnie w oko potencjalnemu pracodawcy i dostaniesz zaproszenie na rozmowę, co dalej?  

Pierwsze wrażenie jest bardzo ważne, ale sprawa jest oczywista - trzeba się dobrze "sprzedać". Swoje wady przedstawić jako zalety i gimnastykować umysł, w taki sposób, by nie palnąć jakiejś głupoty, której potencjalny pracodawca nie chciałby usłyszeć. "Sprzedać się" trzeba w miarę rozsądnie. Wyobraźnia może spłatać niezłego figla i wykreować osobę, którą nie jesteś.  A co, jak dostaniesz tę posadę i okaże  się, że "nie pasujesz do rodziny", bo na rozmowie przedstawiłeś swoje sztuczne "ja"? Dla porównania - z szukaniem dobrej pracy jest jak z szukaniem odpowiedniego faceta. Między kandydatem i pracodawcą też musi być chemia i tzw. "flow".

To co z tą szczęką i bólem głowy? Cztery rekrutacje, które utkwiły mi w pamięci.

Pierwsza dotyczyła stanowiska asystenckiego. Odbyła się w sekretariacie, gdzie co chwilę ktoś przeszkadzał i non stop dzwonił telefon. Jeszcze nie zdążyłam powiedzieć "kilku słów o sobie", a z marszu zostałam zaatakowana pytaniem: "Jak pani sobie radzi ze stresem"? Poprosiłam o rozwinięcie pytania. Pani lojalnie mnie uprzedziła, że szef jest bardzo wymagający. Trzy asystentki, praca na zmiany… "Bo wie pani, szef czasem wyładowuje na nas stres, nie trzeba brać tego personalnie do siebie". Pomyślałam: ok. przecież w pracy tak się zdarza, że czasem ktoś na kogoś wybuchnie, szef -człowiek zapracowany, może mieć gorszy dzień. A obowiązki? Nie pokrywały się z tymi z ogłoszenia. Jednak zaskakujący był szczególnie jeden - obowiązek podawania posiłków i wody w wyznaczonych godzinach - to rozwaliło mnie na łopatki. Padło też chyba stwierdzenie: "uczestniczenie w życiu szefa", ale wolę nie wiedzieć, jakby to miało wyglądać... Tym sposobem stanowisko o pięknie i profesjonalnie brzmiącej nazwie okazało się rolą "przynieś, podaj, pozamiataj".

Kolejny interview musiałam przebrnąć po angielsku. Przy zadaniach, jakie tam dostałam, moje obawy związane z  barierą językową zeszły na drugi plan. Rozmowa - standard. Końcowy etap był dla mnie bardzo zaskakujący. Do rozwiązania dostałam zagadki logiczne na czas. Następnie zostałam zaproszona na etap drugi i trzeci - i też zagadki....  Po 45 minutowej sesji od takiego wysiłku umysłowego głowa bolała mnie jak po  butelce wina w niedzielny poranek. Ostatecznie okazało się, że mam za wysokie kwalifikacje. W związku z moimi ambicjami szybko się znudzę w tej pracy, a tam nie ma póki co żadnej ścieżki kariery. Tak też przeczuwałam, więc nawet gdyby odpowiedź była pozytywna, to nie przyjęłabym oferty. Od tej pory częściej rozwiązuję zagadki logiczne, są ciekawe:)

Wspomnę też o rekrutacji na stanowisko salesman'a, w jakiej miałam przyjemność uczestniczyć. Po „wstępnych oględzinach” czekała mnie rozmowa z managerem wyższej rangi. Po tych wszystkich spotkaniach naprawdę można wpaść w rutynę, ale musiał być jakiś dreszczyk emocji. Padło pytanie, którego się obawiałam: "Co Panią motywuje do pracy na tym stanowisku? Póki co nie widzę jeszcze tej motywacji, więc jakby Pani mogła doprecyzować…". Myślałam: "Chcesz usłyszeć, że kasa, a dla mnie nie to jest najważniejsze". Tę myśl ubrałam w bardziej eleganckie słowa i delikatnie zirytowana zaczęłam: "Gdybyśmy się spotkali pół roku temu, powiedziałabym, że pieniądze, ale...". Tym samym dałam do zrozumienia, że  jeśli mnie zaadoptują, nie będę pasować do rodziny.

Ostatni epizod, może mniej ciekawy, ale polecam spróbować -  w jednej z czołowych firm pośrednictwa pracy. Mimo iż rozważałam dwie oferty i ostatecznie już zdecydowałam, co dalej, z chęcią poszłam na tę rozmowę. Wychodząc z mieszkania, zażartowałam do współlokatorki, że czerwona pomadka z Mac'a dodaje mi tyle pewności siebie, że to oni będą mnie błagać o uczestniczenie w rekrutacjach z ich ramienia ;) To spotkanie podobało mi się najbardziej. Miła rozmowa, konkretne pytania i moje odpowiedzi bez owijania w bawełnę. Ostatecznie powiedziałam sympatycznemu panu w granatowym garniturze, że na tę chwilę nie będę podejmować dalszych działań w zakresie poszukiwania pracy. W związku z tym podziękowałam za poświęcony czas. Na koniec w ramach feedbacku dowiedziałam się, że mam bardzo dobrze skonstruowane CV i dobrze wypadam na rozmowie:)  

Skontaktujemy się z Panią...

Ostatnia rzecz, na którą zwrócę uwagę, to milczenie. Gdy czekasz na informację, czy się dostaniesz, czy pracodawca jest na tak czy nie. Telefon milczy, nie ma żadnej informacji mailowej. To jedynie świadczy o braku kultury rekrutacji w danej firmie. Jak już wspomniałam wcześniej, musi być "chemia". A jeśli tej chemii nie ma, to co robi niezainteresowany kobietą mężczyzna? No właśnie...