korpo po godzinach: sierpnia 2015

Kalafiorro Italia

06:29

W związku z tym, że prosiliście o zamieszczenie posta i przepis na pizzę z kalafiora, krok po kroku opiszę jak ją wykonałam i w jaki sposób, w ogóle trafiłam na ten pomysł. Na wstępie zaznaczę, że posiłkowałam się przepisami dostępnymi w Internecie i nie jest to mój autorski pomysł na taki spód. Szukając w sieci pomysłów na fit pizzę, zdrową pizzę, pizzę bez mąki itp.. trafiłam na pizzę z kalafiora, wydawało mi się to dziwne, ale skoro moja przyjaciółka zrobiła z niego pasztet, to może i ta pizza mi wyjdzie? Pod hasłem "pizza z kalafiora" w Google można wybrać przepis i podjąć wyzwanie wykonania.

Na początek z czego powstało moje ciasto:

mały kalafior- różyczki

1 kulka mozarelli

1 jajko

Kalafiora zblendowałam, powstały wiór wsypałam do miski, przykryłam talerzem i 6 min grzałam w mikrofali. Nie gotowałam kalafiora, bo i tak ma w sobie dużo wody i ciasto mogłoby się rozpaść. Po uparowaniu warzywa w mikrofali warto odsączyć go na sitku, bo jak się posoli wytrąci się woda. Ja tę czynność pominęłam, ale następnym razem posolę i odsączę, żeby ciasto było jeszcze bardziej zwarte.

Jak kalafior wystygł dodałam jajko i startą na drobnych oczkach mozarellę, pieprz do smaku. Tego ciasta nie da się rozwałkować, więc na papierze do pieczenia posmarowanym olejem kokosowym ulepiłam coś na kształt spodu do pizzy. Muszę przyznać, że nie wierzyłam w to ciasto...

Piekłam w 220 stopniach przez 15 min, okazało się trochę za mało, więc trzymałam jeszcze 3 minuty. Jak wyjęłam uznałam, że całość się trzyma, uff... Zmotywowana przeszłam do przygotowywania sosu i dodatków.

Mój sos na pizzę:

1 nieduża cebula czerwona podsmażona z 1 ząbkiem czosnku, dodałam przecier pomidorowy ok 150 ml i przyprawy- oregano, bazylię. Poddusiłam wszystko kilka minut i wyłożyłam na ciasto.

Na posmarowany sosem spód ułożyłam pomidory suszone, mozarellę i szynkę parmeńską i zapiekałam aż do rozpuszczenia sera.

Na koniec rukola i gwarantuję Wam, że nie będziecie żałować czasu spędzonego w kuchni i przygotowań:)

Zdecydowanie zdrowsza propozycja niż pszenny, drożdżowy spód! Smakuje rewelacyjnie i znika z talerzy w mgnieniu oka :)

Historie

O dwóch typach singielek i związkach z dupy

13:13

Singielka w dzisiejszych czasach... Takie to popularne! Nawet w nowej ramówce TVN-u niebawem ukaże się serial o takim tytule, więc skoro temat na czasie, też wykorzystam 5 minut tego nowoczesnego synonimu "starej panny".

Otacza nas coraz więcej zadowolonych z życia panien na wydaniu, w ich cieniu znikają szczęśliwie zakochane pary . Przyjęło się, że singielka to zadowolona z siebie dziewczyna z silnym charakterem (nie licząc tych świeżo porzuconych, pogrążonych w żałobie po rozpadzie związku). Niestety wszystkie zostałyśmy wychowane na romantycznych filmach, serialach, książkach. Nawet tym najbardziej zawadiackim zdarza się westchnąć słysząc w radiu "lo lo love me like you doooo...". Podzielmy je na dwa typy.

Singielka "z przumusu". Zwykle zbliża się do 30-stki, której się obawia. Ta magiczna liczba, to taka tykająca bomba - muszę znaleźć, muszę znaleźć.... Przytłacza ją myśl, że już niebawem powinna się ustatkować, znaleźć męża, pomyśleć o dzieciach! Rodzina też jej nie wspiera, wraca do domu na święta i pierwsze pytanie jakie słyszy od babci to "a masz tam jakiego"? Zestresowana upływającym czasem, szeroko otwiera oczy i panicznie zaczyna szukać. Odstrzelona, pójdzie na kilka randek, ale wśród dużych chłopców nie znajdzie tego jedynego. I tak szuka dalej - na imprezie w zagłębiu bananowych chłopców, Sympatii, Tinderze, spróbuje zaadoptować faceta... Każdemu z nich będzie próbowała się przypodobać na siłę. Nawet tą kurewską spódnicę założy, mimo że to kompletnie nie w jej stylu i nie czuje się w takim stroju dobrze. No ale przecież według niej, mężczyźni lubią takie stroje? Tak nieudolnie próbuje maksymalnie zwiększyć szanse na znalezienie miłości jej życia. W końcu dojdzie do wniosku, że i tak się nie uda, więc zwiąże się z kimś z pracy lub spróbuje odnowić znajomość z tym Piotrkiem z Badoo. Może nie jakiś super przystojniak z niego, ale ma dobrą pracę, ustatkowany jest, spokojny, dobry - na męża się nadaje. I tak się z nim zwiąże i już nie wypuści, bo przecież trzeba w końcu wziąć ten kredyt, kupić te meble w Ikei, wystawne weselicho dla całej rodziny zrobić (niech się babcia cieszy i już da święty spokój) i tak będą siedzieć...Oj wieje nudą... A po kilku latach oprócz dzieci i kredytu nic ich nie będzie łączyło.

Singielka "z wyboru" to dziewczyna, która nie szuka na siłę. Lubi swoje życie i potrafi pełnymi garściami czerpać z tego co ma. Realizuje się w pracy, a przy tym rozwija swoje pasje. Lubi spotkania ze znajomymi, podróże, nie focusuje się na tym, że cały czas jest sama. Za uszami nie tyka jej zegar- tik tak, tik tak.... Zna siebie, wie co lubi i facet nie będzie całym jej życiem, ale dopełnieniem. Podświadomie szuka kogoś z kim będzie dzielić wspólne pasje, kto będzie ją akceptował taką jaka jest. Będzie partnerem, który doceni i jednocześnie zaimponuje (a to nie lada wyzwanie!). Ta singielka uważa, że skoro ma się wiązać z pierwszym lepszym facetem, który jest ustatkowany, ale nudny jak flaki z olejem woli życie, które prowadzi obecnie. Jest bardziej wymagająca niż singielka "z przymusu". Ona nie szuka - cierpliwie czeka na swoją kolej, a na randkę nie będzie się przesadnie stroić. Jeżeli nie zadzwoni?...A miał zadzwonić? Jego strata.