W swoim życiu była w jednym poważnym związku. Wracając pamięcią do tamtych czasów widzi  szaloną nastolatkę, lekko przy kości w blond platynowych włosach (do dziś wstydzi się tej fryzury, jak patrzy na dawne zdjęcia mimo to kątem ust się uśmiecha). Beztroskie życie po pierwszym roku studiów zakłócił jej pewien młodzieniec i całkowicie zwariowała na jego punkcie. Nie szukała, to był czysty przypadek.

          Pamięta wieczorne spacery nad jeziorem, gwieździste niebo, ciepłe letnie noce i to szybsze bicie serca, jakiego nie doświadczyła nigdy wcześniej...Niby takie banalne, ale o tym skrycie marzyła. Po wakacjach szalona miłość zaczęła ewoluować i przekształcać się w poważną znajomość. Szybko zaczęli się bawić w dorosłe życie- najpierw ona znalazła pracę, potem on, oboje studiowali. Ona dziennie, więc pracowała na pół etatu, on zaocznie. Nie mieli oszczędności na koncie, nie ubierali się w drogich sieciówkach, nie posiadali samochodu, ale potrafili się sobą cieszyć. Radość sprawiały im drobne rzeczy.

          Po udanym roku on dostał pracę w Warszawie-ona została w mniejszym mieście by kontynuować studia i pracę. Było ciężko, za każdym razem, gdy  weekend dobiegał końca serce jej pękało, wiedziała że będzie tęsknić. Rozłąkę i weekendowy związek przetrwali dzielnie. Gdy minął ten trudny rok, on podekscytowany szukał przytulnej kawalerki do wynajęcia, gdzie będą mogli wspólnie zamieszkać. Jej koleżanki zazdrościły, podobno był w  nią wpatrzony jak w obrazek. Dziewczynka jeszcze przed obroną licencjatu dostała swoją pierwszą pracę w stolicy – jak na Warszawę słabo płatną, nie wybrzydzała i tak lepsze pieniądze niż w poprzedniej. Wreszcie wielkomiejskie życie i  gniazdko w którym razem będą toczyć wspaniałe życie,  z czasem na pewno dorobią się własnego. W końcu puzzle zaczęły się układać.

             Ona szybko została doceniona, awansowała i korpo ją wchłonęło. Była tym „młodym wilkiem”, którego na początku motywuje dobre słowo od szefa. Zaangażowała się bardziej w pracę niż w związek. On w tym czasie stanął w miejscu, ona trochę obrosła w piórka. Być może on czuł się niedoceniany, ona koncentrując się na pracy, ciągle narzekała by w końcu zrobił jakiś krok do przodu - zaczęło jej to przeszkadzać. Już jej nie imponował i  nie zaskakiwał. Nie oczekiwała drogich prezentów, ale drobnych gestów które dałyby jej do zrozumienia, że jest dla niego ważna. Niestety nigdy o tym nie mówiła- takie typowe dla kobiety, która wierzy że przecież mężczyzna jest wyposażony w  skaner jej myśli. (O co Ci chodzi kochanie? Mówisz: nie o nic… myślisz: domyśl się baranie co zrobiłeś źle).

     Mijały miesiące i ekscytacja bardzo powoli opadała. W ich związku zadomowiła się rutyna i stagnacja. W Warszawie nie mieli wspólnych znajomych, pomimo że pracowali w jednej firmie, ich życie towarzyskie to była jedna wielka ruina. Zdarzało się, że w tygodniu on wyskoczył gdzieś z kumplami, ona nie wychodziła z koleżankami bo ich nie miała. Nie integrowała się z ludźmi z pracy, zawsze czekała w domu. Być może chciała się nim nacieszyć na zapas po tym roku rozłąki który mieli.

           Od poniedziałku do piątku praca. Czasem jakieś wspólne wyjście na siłownię,  nie lubiła z nim ćwiczyć. W  sobotę rano szybkie zakupy w Lidlu, sprzątanie i po południu gdy zrobiła obiad on grał na Play Station ona nadrabiała seriale w sieci. Gdy o 23 w  niedzielę serial "Kości" dobiegał końca, już wiedziała że następnego dnia czeka praca. Nie chodzili na spacery do parków, nie jeździli na rowerach, bo on miał motor. Czasem w niedzielę wychodzili do galerii handlowych- tam po shoppingu w tych droższych sieciówkach, zwykle jadali w fast foodach.

     Pewnego dnia on oznajmił że coś się zmieniło i dusi się w tym związku, że ona go przytłacza. Rozpaczała, ale pozwoliła mu odejść. Nie miała wyboru. Wypowiedzieli umowę mieszkania, pomógł się jej wyprowadzić i następnego dnia chwalił się nową dziewczyną na Fb.  Czy mocno ją to dotknęło? To chyba jasna sprawa. Pojechała do rodziców na parę dni by ochłonąć, nie pomogło tyle wspólnych miejsc, dobrze że mama pochowała wszystkie wspólne zdjęcia. Psychicznie rozwalona, bez żadnych znajomych, straciła poczucie własnej wartości i małymi krokami zaczęła budować nowe życie. Jak na „traumę”, którą przeżyła, dość szybko się „ogarnęła”. W chwili obecnej dużo silniejsza emocjonalnie twardo stąpa po ziemi, ma wielu znajomych i przyjaciół, trochę podróżuje, zmieniła pracę i mocno koncentruje się na rozwijaniu zainteresowań i pasji. Wie, że jeszcze dużo przed nią. Może w tych pierwszych miesiącach szukała na siłę nowego związku, odpuściła teraz jest szczęśliwa, - żyje tak jak chce. Pewnie gdyby to wszystko się nie zadziało dalej w weekendy nadrabiałaby seriale.

        On? Bardzo pewny siebie, wszystko u niego dobrze, mają sporadyczny kontakt na zasadzie "cześć, co słychać, jak w pracy?", awansował, dalej lubi gadżety.

         Historia smutna, ale prawdziwa. Smutna na pozór, bo jak się później okazało, oddzielnie żyje im się lepiej.  Dlaczego tak jest, że  młodzieńcza miłość jest szalona, bezinteresowna, bezstresowa, pełna uniesień? Czy tak pięknie nie może być przez cały okres trwania związku? NIE.

         Gdy wkraczasz w prawdziwe życie nie do końca zdajesz sobie sprawę z tego jakie problemy mogą na Ciebie czyhać u progu dorosłości. Masz więcej obowiązków, chcesz żyć na pewnym poziomie i dostosować się do otoczenia, ta ciągła chęć posiadania, dorabiania, bogacenia zmienia nasze niegdyś prostsze postrzeganie bycia w związku. Żyjesz szybko, koncentrujesz się na zarabianiu kasy, na pracy. Prawdopodobnie swoje skumulowane frustracje wylewasz w domu na bliskiej Ci osobie, bo? Bo tak jest łatwiej. Często wracając z pracy, nawet nie masz ochoty rozmawiać? No właśnie, zastanów się czy nie powinno być odwrotnie. Przecież partner ma Cię wspierać, a jeżeli chcecie przetrwać trudne momenty, musicie szczerze rozmawiać o problemach i  nie zamiatać ich pod dywan.